l'Equipe

Vandaag nam mede-stagaire Adeline afscheid van ons. Een goede gelegenheid voor een groepsfoto. Niet iedereen staat erop (vooral een aantal Certificatie-mensen ontbreken), en stiekem was er ook wat secretariaat op de taart afgekomen, dus die belandden ook op de foto.

Geheel links Fréderic, mijn officiële begeleider, tevens teamleider van Innovatie. Op de stoel vooraan Younes, die mij zoals gezegd heeft rondgeleid, daarachter Adeline. De meest Amerikaans ogende man met blauwe polo is Imad, waar ik inhoudelijk zowel als persoonlijk veel aan heb. De lege stoel was een mooie plaats geweest voor François, maar die krijg ik nog wel te pakken. Voor nu blijft 'ie voor Elia.

Rencontrez Rob, rencontrez Paris

Vanaf donderdag heeft Rob hier gelogeerd, die op de terugreis van een conferentie langs Parijs kwam, en de stad graag wilde leren kennen. Het weekend was ik ook vrij, zodat we samen de obligate en minder obligate plaatsen konden aandoen. Zo hebben we de gezelligheid op de bruggen rondom Île de la Cité genoten, en de Notre Dame bij nacht gezien (van buiten dus). Best een mooi gezicht allemaal.

Overdag hebben we ons ondergedompeld in de veelheid van indrukken van het Louvre. Er is daadwerkelijk gigantisch veel te zien. Meestal doen allerlei opgraafsels (uit Egypte, namelijk) mij niet zoveel, maar toen ik even de tijd had genomen om me te realiseren dat deze voorwerpen daadwerkelijk allemaal een keer gemaakt en gebruikt zijn, kwam het tot leven. Als ik de tijd nu zou terugspoelen, dan komt er echt een moment dat mensen hier wijn uit schenken of dit beeldje aanbidden. Curieus... Verder nog in de Notre Dame geweest (en ons ook verbaasd over het dynamisch bereik van onze ogen).

Mocht je ooit nog in Créteil willen uitgaan: slecht idee. Na een uur gedwaald te hebben, kwamen we toch weer bovenin het winkelcentrum. Te arren moede hebben we daar in een Union Bar-achtige setting een biertje gedronken, maar dit was natuurlijk niet het bruine café waarop we gehoopt hadden. Op advies van een collega hebben we in het straatje 'Butte aux Cailles' (metro Place d'Italie) een gezellige uitspanning gevonden. De foto is wat vaag, maar... dat waren wij toen inmiddels ook. (Daarvóór hadden wij ons geluk beproefd op Rue de la Lappe (metro Bastille), maar toen we op een gegeven moment meer ME dan burgers om ons heen zagen, hebben we maar rechtsomkeert gemaakt. Voor Scintilla's activiteit 'Rellen met de ME' hebben we ook altijd beleefd bedankt.) Een andere optie, misschien later nog, was Rue Mouffetard (metro Place Monge).

Stage komt op gang

Leven zonder internet is echt goed voor je, zeg! Allerlei zaken waar ik anders geen tijd voor neem komen er ineens van (boekhouding, bijbelstudie, brieven schrijven). Tegelijk komen bepaalde 'eigenlijk...'-dingen er nog steeds niet van (vocabulaire stampen), waardoor blijkt dat ik ze echt niet zo belangrijk vind. En: ik lig er op tijd in.

Afgelopen weekend niet veel gedaan. Woensdag is de zelfverdediging er niet van gekomen (geen zin-tijd-energie).

Donderdag is mijn begeleider op het werk gekomen en daarmee het leven in de brouwerij. Hij heeft wel wat weg van Stramigioli qua beschikbare tijd, maar dus ook qua gevoel van importantie bij wat hij doet. Er komen nu echte discussies van de grond over de inhoud van mijn opdracht. En... ik heb de eerste vertrouwelijke ontwerpen gezien. Zijn humor en betrokkenheid bij de werknemers maakt de sfeer ineens heel wat losser; het is nu heel wat minder stil en daar ben ik erg blij mee.

Zondag wel naar de kerk geweest; St. Michel, hier vlak om de hoek. Ik was te laat, maar gelukkig was ik niet de enige. Grappig: een katholieke kerk qua muziek en liturgie, maar evangelisch van toon (de zendingsopdracht (geloof ik) staat op de muur, boekjes over bijbellezen en het geloof staan bij de ingang). Drie mensen hebben mij expliciet welkom geheten, waarvan er maar één volgens mij officieel die taak had (kan de PKN nog een puntje aan zuigen). Verder is de kerk overwegend zwart.

Vrijdagavond naar de koorrepetitie geweest. Geniaal! Marie-Claire was de enige aanwezige sopraan, maar is geweldig in solvège (maar dat vindt ze zelf niet). De koorleider Albert heeft een geweldig bereik, maar is iets minder goed in pianospelen. Ik begon bij de tenoren, maar werd al snel naar de bassen verplaatst. Naast mij zit Gilles, die geen noten kan lezen, maar erg leergierig is en onbegrijpelijke aantekeningen maakt om toch de melodie te onthouden (roerend).

Vandaag maar eens Parijs ingegaan, vooral met het doel het OV te gaan begrijpen en te weten wat er te doen is. De Notre Dame van buiten eens goed bekeken, straatartiesten bij het Centre Pompidou genoten, geluncht met een crêpe en daarna het winkelcentrum Les Halles doorgeslenterd.

Maximaal +0 dBm

Vanochtend voortvarend handen geschud; het blijkt echt normaal te zijn. Goede werkdag gehad, wel erg rustig: veel collegae blijken op 'apprentissage' (als onderdeel van een leer/werk-programma).

David heeft geholpen om een 40 dB RF versterker door te meten, nadat ik 'm per ongeluk mishandeld had. (Nu bij de ingang daarvan maar een stickertje 'MAX 0 dBm!' geplakt...) Gelukkig doet 'ie het nog en nu weet ik meteen hoe precies ik die 40 dB moet opvatten (niet zo precies: 42 dB +/- 3 dB).

Verder niet zoveel meegemaakt. Ik realiseer me wel dat ik bij gebrek aan internet meer op mijn naaste ben aangewezen omdat ik minder zonder te vragen kan uitzoeken. 'Please swallow your pride, when I have things you need to borrow, for no-one can feel those of your needs that you won't let show.' Een gratis oefening, waar ik helemaal geen zin in heb.

Bonjour Valeo

... is het woord waarmee iedereen die binnenkomt elk ander de hand schudt. Het kantoor van Valeo is zeer verzorgd, net als de mensen. Smart casual was dus inderdaad ongeveer raak: sommigen lopen in overhemd boven een spijkerbroek, anderen in pak, maar iedereen loopt er verzorgd bij.

Mijn directe begeleider is er niet, maar hij heeft voor een goede instructie en een plaatsvervanger gezorgd: Younes. Verder maakte ik kennis met Aledine (een Libanese), François (de oudste, met de lach van een levensgenieter) en An (een Chinees). Het is rustig op het lab en iedereen houdt rekening met elkaar, zo lijkt het; labtafels worden netjes achtergelaten en soldeerstations broederlijk gedeeld. Ik ben lid van team Innovatie, dat samen met Certificatie en Ontwerp een kantoorruimte deelt die grenst aan een fatsoenlijk EMC-lab. Strategisch ingericht en het is natuurlijk ook wel stoer om in een gebied met de geheimste classificatie te mogen werken (een "zone rouge"). Geen foto's uit het lab dus, helaas.

Als we gaan lunchen blijkt dat Younes en zijn overbuurman moslim zijn: zij houden de Ramadan. Mijn respect groeit verder als Younes rustig bezig is om mijn kantine-pas te regelen.

Er zijn nog heel wat raadsels voor mij, maar gelukkig kan ik zonder alle antwoorden toch snel aan de slag. Ik heb vandaag al lekker zitten meten, debuggen en solderen (met succes). Morgen ga ik mijn soldeerwerkje afmaken: een testprint voor een CAN-bus transceiver. Een immuniteits-test (voor geleide storing) blijkt op nogal veel manieren te kunnen. Gelukkig is er in Valeo- en andere protocollen al goed nagedacht over hoe je met zo min mogelijk metingen een apparaat zo volledig mogelijk 'doorfluit'.

Dat was de tweede dag.

... of toch niet. Zojuist nog even door de résidence gewandeld en ik kwam een man in judopak tegen die zelfverdedigingslessen geeft. Het blijkt een Congolese vechtsport, Mukumbusu ("Gorilla") te zijn. Ik heb als enige blanke een training meegedaan en ik heb me zeer vermaakt. Twee jongens die over mij (?) fluisterden moesten daarvoor opdrukken; de man heeft de wind eronder. Bij het oefenen van een offerworp wel mijn linkerknie bezeerd, maar dat gaat wel weer over. Volgende week weer!

Bonjour Créteil

Vanochtend op de Thalys gezet door Hilde en Martin. Pas halverwege de rit, ziende op de Franse bewegwijzering naast het spoor, begon ik me te beseffen waar ik aan begonnen was en krijg ik er daadwerkelijk zin in. Een lach.

Aangekomen bij de ALJT, heb ik een bureaucratische conversatie met Mme SAÏD, ze bedoelt het goed en ondergaat met mij gelaten de procedure en de zoektocht naar de benodigde papieren. De eigenwijsheid van de Fransen die mij met de taalverwerving zou moeten helpen werkt beter dan ik had durven hopen: voornoemde dame spreekt geen Engels, dus ik moet wel Frans spreken en luisteren. Het gaat met horten en stoten, fout op fout, maar in elk geval raak ik mijn gêne kwijt.

Het gebouw en de kamer zien er erg schoon en verzorgd uit. Op de résidence worden allerhande activiteiten georganiseerd voor de sociale contacten en verbroedering. Mijn kamer kijkt uit op het westen en meet zo'n 2,5 bij 4 meter, plus nog een toilet/douche. Er is een gedeelde keuken die niet alleen volgens de instructies erg netjes wordt achtergelaten. Proper allemaal!

Keukengerei gekocht en huishoudboodschappen gedaan. De kamer ingericht en Hildes schilderijtje opgehangen. Tijdens het koken maak ik kennis met ene Fanta (?!). Het converseren gaat eigenlijk wonderwel en van schrik neem ik afscheid, hoewel zij nog wel wat langer wil blijven kletsen.

Enfin, ik vraag de weg voor morgen en ga bijtijds slapen. De eerste dag.